Friday, May 25, 2007

بابایی: موشی ؟ کجایی؟
موشی (از آشپز خانه) : اینجام بابایی.
یک لیوان پر آب و یخ – یک لیوان که کمی یخ ریز ته اونه و یک لیوان که تا نصفه آب و یخه روی میز ناهار خوری است.
بابایی ( به لیوان ها نگاه میکنه و سعی میکنه یک کم وقت تلف کنه از کار دخترش سر در بیاره) : یکیش رو خوردی اون دو تا تو نوبت هستن؟
موشی: نه بابایی تجربه علمیه! من تعداد مساوی قطعه های یک اندازه یخ توی این سه تا لیوان یک جور ریختم و توی یکیش از توی پارچی که با محیط هم دما شده بود آب ریختم. توی دو تای دیگر آب نریختم. بتدریج که یخ ها آب می شد آب لیوان وسطی رو خالی کردم. حالا یخ های توی لیوانی که پر آب بود کمتر از همه و یخ های توی لیوانی که مرتب آب یخش رو خالی میکردم بیشتر از همه آب شدن.
بابایی: خوب علتش رو چی می دونی؟
موشی:نتیجه همونی شد که من انتظار داشتم. نقطه ذوب با زیاد شدن فشار بالا می آید یخ هایی که توی آب شناورن بدلیل همون قانون ارشمیدس سبک تر میشن. در نتیجه فشار کمتری روی یخ های پایین تر وارد می کنند ولی یخ هایی که آب ندارند فشار بیشتری وارد می کنند در نتیجه نقطه ذوب یخ های زیر اونها بالا می ره و زود تر ذوب میشن. برای همینه که یخ های توی لیوان آب دار دیر تر آب می شوند و لیوان بدون آب زود تر. هر قدر هم آب لیوانی که یخ های آب شده اونو خالی نمی کنم و آبش بیشتر میشه سرعت ذوب کم میشه.... ببین این لیوانی که آّش رو خالی می کردم هیچی دیگر از یخ ها نمونده.
بابایی: آفرین موشی ... ولی ..
موشی: ولی چی بابا؟
بابایی: خوب به چند تا نکته خوب اشاره کردی. هم دما بودن آب با محیط – یکسان بودن اندازه و تعداد یخ ها و یک جور بودن لیوان ها. چند تا مطلب کوچک هم هست که باید بهش حواست باشه. یکی اینکه یخ ها هم دما باشن و لیوان ها از نظر دما و جریان هوا در شرایط مساوی باشه.
موشی: خوب اینا رو تقریبا رعایت کردم.
بابایی: ولی یک نکته رو دقت نکردی.
موشی ( با چشم های سیاه گرد شده) :چی؟
بابایی: وقتی تو لیوان وسطی رو بر میداری که آبش رو خالی کنی هم از دستت گرما به اون میدی و هم در اثر کج و راست کردن لیوان یخ ها به هم ساییده میشن و در اثر اصطکاک گرما ایجاد میشه...
موشی: اوووووووووو ... بابایی انقدر سخت نگیر .. با این موشکافی چطور مامانی رو پسندیدی.
بابایی: من اینجوری نبودم اون بلا که سرم اومد یاد گرفتم باید مراقب باشم.

Sunday, May 20, 2007

نان بیات.


موشی: بابایی..
بابایی: جانم .. موشی جون.
موشی: بابایی چرا نون بیات رو که گرم می کنیم بنظر تازه میاد؟
بابایی : نمی دونم بابابیی !
موشی: خوب .. بگریدین جوابم رو پیدا کنین.
بابایی: باشه چشم. ولی نمی دونم از کجا باید شروع کنم. شاید بهتر باشه اول از اطرافیانمون بپرسیم.
بابایی یادش اومد که هر وقت سر کلاسها دستش رو بلند می کرد سئوال بپرسه استادا خودشون رو جمع و جور میکردن. ته دلش به کنجکاوی و حقیقت جویی دخترش افتخار می کرد. بعد از یک مقدار فکر گفت:
موشی! من یک نظریه دارم.
موشی:
بفرمایید.
بابایی: ببین می دونی که توی نون مقدار زیادی آب هست.
موشی:
خوب؟
بابایی: و دیدی که وقتی نون رو توی کیسه در بسته نایلونی می گذاریم خیلی دیر تر بیات میشه. بیا روی این نظریه که بیات شدن یعنی تبخیر آب های لایه های سطحی نون فکر کنیم.
موشی:
چون خشک شدن مرحله پیشرفته بیات شدنه نظریه بدی به نظر نمی رسه!
بابایی: خوب حالا اگر این نظر درست باشه- می تونیم بگیم سطح نون آبش رو از دست میده و بیات میشه. موقع گرم کردن آب لایه های میانی نون بخار میشه و برای خارج شدن به سمت سطح نون حرکت میکنه و جایگزین آب تبخیر شده میشه و در نتیجه نون تازه به نظر میرسه.
موشی:
ممممممممممممم – می دونم باید بیشتر اطلاعات جمع کنم و مطالعه کنم ولی بیان امتحان کنیم.
بابایی: چطوری؟
موشی:
دو تا آزمایش می کنیم. اول اینکه نون رو روی یک سطح داغ می چسبونیم. چون طرف زیر نون چسبیده و بخار دیر تر خارج میشه باید زیر نون کمتر تازه به نظر بیاد. دوم اینکه نونی رو که کمی بیاته دو تا تیکه می کنیم و یک تکه اون رو گرم میکنیم. اولش باید نون گرم شده بهتر بشه ولی بعد از سرد شدن چون آب بیشتری از دست داده باید بیات تر بشه.
بابایی: خوبه .. من هم یک آزمایش سوم پیش نهاد می کنم. نونی رو که بیشتر بیات شده رو توی یک کیسه نایلون می ریزیم و یک کمی اب بهش می زنیم بعد در کیسه رو محکم می بندیم و توی مایکرو فر گرم می کنیم. یک تیکه از همون نون رو هم بدون آب و بستن درش امتحان میکنیم و نتایج رئ با هم مقایسه می کنیم.
موشی:پیش بسوی آشپز خونه ....

Saturday, May 19, 2007

هندوانه

موشی: چکار می کنی بابایی؟
بابایی: خوب می بینی شیطونک دارم هندونه جدا می کنم!
موشی: ولی شما که وایستادی داری نگاه می کنی! جدا کردن هندونه بدون دخالت دست است؟
بابایی: بعله خانوم کوجولو. من دنبال شواهد مستقیم تر برای تشخیص رسیده بودن هندونه هستم. تلنگکر زدن و به صدا گوش دادن رو خیلی موافق نیستم.
موشی: خوب حالا بفرمایید ببینم این شواهد چه چیزهایی هستن؟
بابایی: نکته اول اینکه طبیعت متقارنه. هندونه اگر سالم باشه باید کاملا متقارن باشه مثل یک استوانه. نکته دوم اینه که رشد طولی هندوانه در اثر زمان اتفاق می افتد. اما رشد عرضی اون متاثر از فرایند رسیدن است. بنابر این دوتا معیار دیگر هم بدست می آید. اول اینکه هرچی قطر هندونه از طولش بیشتر باشه رسیده تره و دوم اینکه قطر هندونه حتی الامکان ثابت باشه تا همه هندوانه رسیده باشه. بخصوص در دو سر هندوانه.
موشی: خوب پس استوانه متقارن با قطر ثابت که حتی الامکان کپل باشه و دو سرش هم مثل توپ فوتبال آمریکایی مخروطی نباشه.
بابایی: بارک الله…
موشی: ولی بابایی- یک راه آسون تر هم هست. اینجا نوشته به شرط چاقو. یک چاقو می زنیم تو دلش …
بابایی: به ..به ..چشمم روشن. یادته هفته پیش مامانی توضیح داد که چرا باید حتی میوه ایی رو که پوست می کنیم رو اول بشوریم؟
موشی: بله..برای اینکه وقتی قسمت پوست نکنده میوه با دست ما در تماس قرار میگیره ذست ما آلوده می شه و آلودگی به قسمت هایی که بعدا پوست می کنیم منتقل میشه.
بابایی: خوب حالا اگر این چاقوی آلوده آقا رو به پوست آلوده هندوانه بزنیم و اونو فرو کنیم تو هندوانه …
موشی: می دونم بابا .. آلودگی ها رو از سطح هندونه میبره تو و همه هندوانه رو آلوده میکنه و تازه بعدش هم هندونه رو نمیشه شست.
بابایی: موشی .. می دونی .. تو بچه های عاقلی تربیت خواهی کرد.

Thursday, May 17, 2007

یک کیلو آهن


این یکی یک ماجرای واقعی است که بین خود من و دوست پدرم اتفاق افتاد البته خیلی خیلی سال پیش
دوست بابایی: ببینم عمو جون - یک کیلو آهن سنگین تره یا یک کیلو پنبه؟
موشی : بعد از کمی فکر سر بسرم میگذاری عمو؟ نکنه سر کلاسم از شاگرداتون این سوال رو می پرسی ؟
دوست بابایی : مگه اشکالی داره؟
موشی : نه عمو ولی شما انتظار داری من بگم یک کیلو آهن اونوقت مسخره ام کنی که یک کیلو اهن و یک کیلو پنبه هر دوشون یک کیلو هستند.
دوست بابایی: بارک الله دختر با هوش
موشی : اما عمو می دونی جواب درست اینه که یک کیلو آهن و یک کیلو پنبه اگر یک جا باشند آهن واقعا سنگیت تره.
دوست بابایی چشماش گرد شد و با تعجب پرسید: چطور؟
موشی: آخه عمو جون کیلو واحد جرمه نه وزن. حجم یک کیلو پنبه هم بیشتر بنابر این طبق قانون ارشمیدس نیروی بیشتری بهش وارد میشه که از وزنش بیشتر کم میشه بنا بر این یک کیلو آهن سنگین تر است. !
دوست بابایی - حسابی رفت تو فکر. باید می رفت سوال های امتحان فردا رو عوض کنه.,

Wednesday, May 16, 2007

همزدن چایی

موشی: بابایی ...
بابایی: جون بابایی؟
موشی: چرا چایی رواونجوری هم میزی؟ بازم داری فکر می کنی؟
بابایی: نه. چطورمگه؟
موشی: آخه هی قاشق رو میارین بالا و می برین پایین و چایی رو هم میزنین.
بابایی: خوب اینجوری زودتر شکرش حل میشه.
موشی: ..؟ اونوقت چرا؟
بابایی: ببینم اگر من شروع کنم این تو شکر ریختن و هم زدن، پیمونه اول زودتر حل میشه یا پیمونه پنجم؟
موشی: پیمونه پنجمی در کار نیست!
بابایی: چرا؟
موشی: خوب معلومه ...اگر بخواهی 3 تا پیمونه شکر یریزی تو چایی، مامانی همچین سخنرانی در باره مضرات این سم سفید میکنه که خودتون پشیمون شین!
بابایی: خوب .. حالا فرض کن مامان نبینه.
موشی: فرقی نمیکنه. چون می دونین مامانی مخالفه اگر هم نبینه اینکارو نمی کنین.
بابایی: خوبه حالا .. ما هدفمون یک آزمایش علمیه.
موشی: خوب معلومه بابایی پیمونه پنجم سخت تر حل میشه.
بابایی: چرا؟
موشی: مگر نه اینکه تغییر در جهان ناگهانی اتفاق نمی افته؟
بابایی (در حالیکه به ژست فلسفی دخترش می خنده): خوب؟
موشی: میشه تو یک لیوان چایی 50 لیوان شکر حل کرد؟ نمیشه که! پس اگر هی شکر به چایی اضافه کنیم به جایی می رسیم که دیگر شکر توی اون حل نمیشه در حالیکه اولین پیمونه های شکر راحت حل می شوند و چون تغییر ناگهانب نیست پس در حین شکر اضافه کردن حل شدن اون باید به تدریج سخت بشه...
بابایی: آفرین شیطونک - ولی میشه اینو ساده تر هم فهمید. برای حل شدن شکر باید بین ملوکول های شکر و چایی اتصال بوجود بیاد و ملوکول های شکر بین ملوکول های آب جاپیدا کنند. هرچی شکر بیشتر بشه ..
موشی: فهمیدم بابایی - جای کمتری بین ملوکول های چایی برای ملوکول های شکر باقی می مونه.
بابایی: خوب حالا بگو ببینم اگر من یک مقدار شکر بریزم ته این چایی و یک کمی صبر کنم آیا همه چایی با هم شیرین میشه؟
موشی: معلومه که نه! اولا شکر توی ملوکول های اون ته لیوان که کنارش هستن حل میشه دوماوقتی شکر توی چایی حل میشه، اون ... چی بود؟ ..آها وزن مخصوصش بیشتر میشه و ته لیوان می مونه و به این آسونی بالا نمی آید.
بابایی: خوب پس مسئله حله! بین ملوکول های جای اون پایین جای کمی برای شکر هست ولی اون بالای لیوان هنوز با شکر غریبه اند ...
موشی: آهان .. حالا فهمیدم،می خواهین چایی هایی رو که شکر ندارن و روی لیوان هستن رو بیارین جای چایی هایی که شیرین شدن..ای بابایی ناقلا..

Tuesday, May 15, 2007

اول دفتر

سالها پیش دفتری رو اینطوری شروع کردم :
بنام خداوندی که
INS32032
بازیچه مخلوق عاصی اوست.
اونوقتها تصور یک پردازنده 32 بیتی پشت مردم رو می لرزوند. از اون موقع خیلی گذشته ولی خدا هنوز همون خدا است.
قدیم تر از او وقتی که اون دفتر رو شروع کنم- اون موقع که راهنمایی و اوایل دبیرستان بودم یک مجموعه کتاب بدستم رسید به نامهای "رادیو... بسیار ساده است" - "تلویزیون... بسیارساده است" - "ترانزیستور... بسیار ساده است" - "تلویزیون رنگی ...بسیار ساده است". ماجرا های کتابها گفتگو های یک مهندس و یک مبتدی است که مهندس شعبده بازی است در توضیح دادن و مبتدی نابغه ایی در فهمیدن. این کتاب ها و دو تا کتاب انگلیسی که هم.ن موقع ها خوندم شد شالوده سواد الکترونیک من که البته خیلی زود یک استاد به کمکم رسید.
چند سال بعد زمان دانشجویی خودم نوشتن کتابی با همون سبک رو شروع کردم با نام "الکترونیک دیجیتال ... بسیار ساده است" همون موقع هم کمک استاد الکترونیک دیجیتالمون می کردم برای تصحیح - ویرایش و بهبود کتاب خودش. خدا وکیلی کتاب من خیلی بهتر بود. متاسفانه هرگز اون کتاب رو تموم نکردم و اصلا نفهمیدم چی شد.
حالا اینجا می خواهم از حوزه الکترونیک خارج بشوم و مطالب خیلی عمومی تری رو به شکل مکالمه بین یک دختر تخس و باباش بیان کنم. اسم دختره موشی است و باباش هم بابایی.
اینکه با نوشتن نام گوینده و علامت دو نقطه حرفها موشی و بابابی رو از هم جدا کنم هم سخته و هم خیلی با امکانات بلاگر جور در نمی آید. بنابر این از رنگ برای جدا کردن اونها استفاده می کنم بجز چند خط اول هر یادداشت.
امیدوارم خدا کمکم کنه و شما هم منو دعا کنید.